Գաղափարի Յաղթանակը

Մեծ Վարդապետի ծննդեան տօնն է այսօր:

Հրաշագործ այն Մանուկի, որ աշխարհ եկած Հրէաստանի յետ ընկած մի անկիւնի մսուրի մէջ, իր խօսքով ու կեանքով յեղաշրջման ենթարկեց աշխարհի ըմբռնումներն ու կարգերը:

Հրէական ժողովրդի ակնկալած Մեսիան էր, որ աշխարհ պիտի գար փրկելու իր ազգը, ազատագրելու իր ժողովրդին գերութիւնից:

Բայց իւրսն եկն եւ իւրքն ոչ ընկալան զնա:

Չընդունեցին, բայց ոչ ժողովուրդը, այլ տիրող տարրերը – քահանայապետներն ու փարիսեցիները, որոնք ցանկանում էին իրենց տիրապետութեան տակ պահել զանգւածներին, շարունակելու համար անսանձ շահագործումներն ու շահատակութիւնները:

Բարձր գաղափարներով ծառացաւ քահանայապետների եւ նրանց ստրկամիտ մտայնութեան դէմ. պայքարի մտաւ փարիսեցիների ու մաքսաւորների հետ:

Բաց արեց կոյրերի աչքերը, որպէսզի աւելի պարզ տեսնեն այն ուղին, որ դէպի ազատութիւն, դէպի փրկութիւն էր տանում: Կենդանացրեց Ղազարոսներին, որպէսզի ապրեն գիտակից այն կեանքով, որ դէպի ազատութիւն էր ձգտում – դէպի «արքայութիւն» գնում:

Իր լեռան քարոզներով, իր առակներով սթափման, զգաստութեան կոչ արեց ժողովրդին, որ ոտքի կանգնի խորտակելու ճնշող կարգերն եւ կաշկանդող կապանքները:

Հալածեցին, փորձութեան ենթարկեցին, մեղադրեցին նրան, դաւեցին նրա դէմ:

Եւ երբ ժողովուրդն սթափած՝ կանաչ ճիւղերով ու ովսաննաներով Երուսաղէմ էր ընդունում իր «թագաւորին» իբրեւ շարժման Առաջնորդ, սարսափած քահանայապետները դաւադրութիւն նիւթեցին եւ օտար իշխանութեան ձեռքը մատնեցին նրան:

Գիտէր որ պիտի հալածւէր, տանջւէր եւ զոհւէր, բայց խորապէս համոզւած էր, որ յարութիւն պիտի առնէր, հաւատացած էր որ մահւանից յետոյ պիտի ապրէր իր Գաղափարներով:

Հակառակ իւրայինների, աշխարհն ընդունեց նրան իբրեւ Աստւածորդի, իբրեւ Մեծ Վարդապետ Սիրոյ, Եղբայրութեան եւ Հաւասարութեան: Անհուն, համատարած այն Սիրոյ, որ մինչեւ թշնամին է հասցնում. ներողամիտ, զիջող այն Եղբայրութեան, որ հիմնւած Խաղաղութեան եւ Արդարութեան վրայ աշխարհը դրախտ եւ մարդը Աստւածորդի է դարձնում:

*

*      *

Մօտ քսան դար է մարդկութեան մեծամասնութիւնն իրեն Մեծ Վարդապետի հետեւորդ է համարում:

Մօտ երկու հազար տարի է հնչում է Սիրոյ, Խաղաղութեան ու Հաւասարութեան քարոզը:

Դարեր շարունակ քարոզւում են քրիստոնէական սկզբունքները եկեղեցիներում, հրապարակներում, տներում եւ ամեն տեղ:

Բայց դարերից յետոյ էլ քրիտոնէական պատւէրները չեն յաջողել թափանցել մարդկանց սիրտը, տեղ բռնել նրանց հոգում, որ մնացել է փակ, վսեմ այդ գաղափարների առաջ:

Մարդը շարունակել է մնալ նախկինը իր վայրենի ու բիրտ բնազդներով:

Այսօր կրկին ազգը ազգի դէմ է կանգնած, սրած ատամներով, սպառնալից եւ յարձակողական:

Համատարած թշնամութեան ու ահաբեկումի թանձր մթնոլորտում բանակներ են սպառազինւում հիւլէական հռթիրի աւելի աւերիչ, աւելի մեծ զանգւածներ բնաջնջելու կարողութիւններով օժտւած արդիական զէնքերով:

Ամեն տեղ վառօրդի տակառներ, ամեն ուղղութեամբ զինարշաւ:

Եւ քրիստոնեայ համարւողն է, որ զինւում է եւ զինում մեծին ու փոքրին, հեթանոսին ու ուրացողին, ոճրագործին եւ արիւնարբու գազանին... ապահովութեան ու խաղաղութեան անունով:

Միւս կողմում յանուն նոյն խաղաղութեան ու խաղաղ համակեցութեան, արիւնոտ ձեռքերով բռնակալները ժողովուրդներին երկաթէ շղթաներով կաշկանդած, ատելութեան որոմներ են սերմանում, արեան բաղանիքներ են սարքում, քաղաքներ աւերում եւ միլիոնաւորներ խաչում:

Եւ մարդկութեան ճնշող մասը քրիստոնեայ է համարում իրեն, մեծաշուք հանդիսութիւններով ու կրօնական արարողութիւններով իր Վարդապետի ծնունդը տօնում...

Մինչեւ ե՞րբ պիտի շարունակւի այս կեղծիքը:

Խմբագրական

«Ալիք», Թեհրան

ԻԸ. Տարի, Թիւ 4 (5934)

Երկուշաբթի, 6 Յունւար 1958