Լոնտոնի մեր թղթակիցը կը հեռագրէ.- Այսօր, 21 Յունուար 1946, ժամը 11ին Պ. Ժիրայր Միսաքեան յանուն Հ. Յ. Դաշնակցութեան յուշագիր մը ներկայացուց Միացեալ Ազգերու ընդհ. ժողովին նախագահութեան, պատճէններն ալ՝ հինգ մեծ պետութեանց արտաքին նախարարներուն, որոնք արդէն ստացած էին առաջին յուշագիրները՝ անցեալ Սեպտեմբերին: Միեւնոյն ատեն կը տպագրուին բազմաթիւ օրինակներ, ցրւելու համար մամուլին, զանազան հաստատութեանց, Միացեալ Ազգերու պատուիրակութեանց եւն.:
.jpg)
1908 թիւն էր: Պարսկաստանում յեղափոխութիւն էր ծագել: Արեւելքի այդ մեղկ, կին, գինի, երգ ու վարդ սիրող ժողովուրդն էր շարժւել եւ ուզում էր մի հարւածով տապալել «շահիզմը» ու հաստատել «Մաղրութան» (սահմանադրութիւն): Թաւրիզն էր այդ յեղափոխութեան կենտրոնը, նրա վրա էին շարժւել Մահմադ Ալի շահի զինւորներն ու նրա կողմնակից ցեղերից կազմւած բազմահազար բանդաները: Այդ բոլորը չէր: Քաղաքի մէջ գտնւած յայտնի միապետակաները իրենց շուրջն էին հաւաքել ընդդիմադիրները՝ բերդը ներսից խորտակելու համար:
1922 Փետրուար 26-ին, հոծ բազմութեան մը ներկայութեան Ալեքսանդրիոյ մէջ տեղի ունցած է հրապարակային ժողով մը ուր խօսած են Պ. Յովհ. Քաջազնունի եւ Պ. Ս. Վրացեան: Այս առթիւ խօսք առած է նաեւ Պ. Միհրան Տամատեան:
Ժողովին նախագահած է Տէլէմաք պէյ Թիւթիւնճեան:
Ժընեւէն հասած նամակէ մը ցաւով կ'իանանք թէ Յունուար 14ին մեռած է ընկեր Յովսէփ Թադէոսեան, որ չորս ամիսէ ի վեր կը տառապէր ծանր հիւանդութեամբ մը:
.%20%D5%85%D5%B8%D6%82%D5%B7%D5%AB%D5%AF%D5%B6%D5%A5%D6%80.jpg)
ԾՈՒՆԿԻ եկէ՛ք նոր բացուած գերեզմանին առջեւ երկիւղածօրէն ներշնչուելու մեռնող Դումանէն, նոր օրերու յաղթանակներու համար:
Սակայն Դումաններու համար մահ չկա՜յ... հայ բնաշխարհին մէջ՝ ուր մեռնող Դումանին ընկերները կը մարտնչին օրհասական կռիւ մղելով, ահա հո՛ն կը սաւառնի անմահ հրեոսի ոգին, հրավառելու բոլոր սառուցեալ սրտերը:
Նամակ Մուշէն
Վերջին պահուն ստացանք հետեւեալը
Մուշէն
Մուշ, Յունւար 10
Տարօնի ժողովուրդը պարտքի տակ խեղդւած՝ կը գղաթէ Վան, Կարին, Տիարպէքիր, Բաղէշ, թողնելով իր շէնաւեր օճախը: Օսմանեան րէժիմի սպաննիչ շղթաի ամենանեղ օղակը Տարօնի վզին է ոլորած, կառավարութիւնը անօրէն է եւ հարստահարիչ, տեղին ժողովուրդը վայրագ եւ կատաղի:
Հոս կու տանք չեկիստներու ձեռքէն Մօրուք Կարոյի փախուստի նկարագրականը: Միջանկեալ կրկնենք, որ Մօրուք Կարօ Խորհրդային Հայաստան վերադարձած էր 1924-ին:
Ահաւասիկ այդ խոստովանութիւնը.-
Բայց, ի՞նչ է վերջապէս, ձեր դիրքն ու վերաբերումը դէպի Խորհրդային Հայաստանը,– պիտի հարցնեն գուցէ մեզի,- կը ժխտէք թշնամութիւնը, բայց, բարեկամ ալ չէք: Դաշնակցութիւնը ինչո՞ւ չ'օժանդակեր այնպէս, ինչպէս Ռամկավարները եւ Հնչակեանները օրինակ. չէ՞ որ Հայաստանը մեր ամէնքին հայրենիքն է:
Այս հարցումին պատասխանենք, սակայն, հարցումով մը նախ.
.jpg)
Ամէն բանէ առաջ Աշխատանքի հերոս մըն էր Լեւոն Շանթ: