«Մեր տգէտ եւ վատասերած կեանքին մէջ աղաւաղւել է եւ քաղաքական կռւի գաղափարը, կռւի շիտակութեան սկզբունքը:
Ինչպէս վայրենիները, կամ միջնադարեան «ասպետ»ները քաղաքական կռւի մէջ գործ կը դնէին թոյն, դաշոյն, նենց խաբէութիւն, մեզ մօտ եւս սակաւ չեն եղած սպանութիւնները անհատական, թայֆայական հաշիւներէն դրդւած եւ քօղարկւած բարձր քաղաքական նպատակներիվ:
 |
| Նկարը՝ ՀՅԴ Պատմութեան Թանգարան-Հիմնադրամին |
ՆԻՒԹԵՐ ՄՕՏԻԿ ԱՆՑԵԱԼԻ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐՈՒԹԵԱՆ ՀԱՄԱՐ
Հրատարակում ենք մեր ողբացեալ ընկերոջ, Հրայրի մի տեղեկագիրը Տարօնի մասին, ղրկւած «Դրօշակ»ին 1901 թ, գրւած այն սիրուն, յուզիչ, ինքնատիպ ոճով, որ հանգուցեալի գրչի զարդն էր
 |
| Միհրան Թիրեաքեան ձախին իր եղբօր Խանի (Բարսեղ Թիրեաքեան) հետ |
Խաստուրի կռւում նահատակւած տասնապետ Միհրան Թիրեաքեանը ծնւել է 1871 թւի փետրվարի 2-ին Կեսարիայի Տէրէվանք գիւղում: Չնայելով գիւղում ստացած չնչին ուսման, իր եռանդով եւ աշխատութեամբ բաւական յառաջադիմեց, այնպէս որ ընկերները միշտ օգտւում էին նրա խորհուրդներից: Ինքնաշխատութեամբ ձեռք բերած իր զարգացման հետ՝ նա լաւ արհեստ եւս ունէր՝ ատաղձագործ էր:
Հոկտեմբեր 26-ը յիշատակելի կը մնայ յեղափոխական տարերգութեան մէջ:
Առաւօտեան ժամը 4-ն էր: Մեր զինակիր յոգնած խումբը Բագրեւանդի (Ալաշկերտ) Խաստուր գիւղի մօտ պահ մի կանգ առաւ: Պարզ էր, որ կանխորոշ դիրքը չպէտք է կարողանայինք հասնել, որովհետեւ դեռ եւս 4-5 ժամուայ ճանապարհ ունէինք առաջներս, իսկ յոգնած մարդուն՝ այդքան ճանապարհ անցնելու համար կրկնակի ժամանակ է հարկաւոր:
Յովնանից յետոյ Աւետիքը երկրորդ զգալի կորուստն է, որ այս տարի կրեց Հ. Յ. Դաշնակցութիւնը:
Ատենէ մը ի վեր յայտնի լրտեսութեամբ պարապող եւ անընդհատ այս նպատակով Պուլկարիայէն Պօլիս ու Պօլսէն Պուլկարիա երթեւեկող Յակոբ Չէրչեան անուն բնիկ ֆիլիպեցի հայը, գործակալ՝ ոստիկանութեան պէս Վասըֆ փաշայի եւ յանցագործ՝ իր մատնութիւններով ու լրտեսական տենդոտ գործունէութեամբ՝ մահւան դատապարտւեցաւ մեր որոշումով եւ վճիռը գործադրւեցաւ Ֆիլիպէի մէջ 1907 հոկտ. 4/17-ին:
Հ. Յ. Դաշնակցութեան Պօլսոյ Մարմին
Այս տարի լրացաւ Քրիստափորի ծննդեան եօթանասնամեակը:
Հ. Յ. Դաշնակցութեան հիմնադիրի, ինչպէս եւ, առհասարակ, հայ յեղափոխականների կեանքը շատ քիչ է ծանօթ մեր հասարակութեան: Հայ յեղափոխականի առաքինութիւնը միշտ եղել է համեստութիւնը. գործել անաղմուկ եւ զոհւել ժողովրդի համար. նրա եսը, անձնական կեանքը մնացել է ծածկւած դրսի աչքերից: Գործի ընթացքում ո՞վ կարող էր մտածել նրա յիշատակի յաւերժացման մասին:
