.jpg)
1910 թ. Յուլիսի 30-ին Վանի Արարաց հրապարակի վրայ, մի զզւելի դաւադրութեան զոհ գնաց մեր «Ծուռ Դաւիթ»ը – Դաշնակցութեան զինւորական շարքի ամենայանդուգն դէմքերից մէկը:
Սպանւեց Եփրեմի հետ: Ղարաբաղի Վարանդա գաւառի Աշան գիւղից է, 27-30 տարեկան: Հայ-թիւրքական ընդհարումների ժամանակ գործել է Բագւում, Հիւսիսային Կովկասում և Ղարաբաղում: Եփրեմի զօրաբաժնի մէջ, նրա խմբապետներից մէկն էր:
1904 թւականի սկզբներում մի օր Ալէքսանդրապօլի կենտրօնական կօմիտէի առաջ երևում է դպրոցական նստարանը նոր թողած մի թուխ պատանի: «Ես եկել եմ ծառայելու Հ. Յ. Դաշնակցութեանը, վստահ շեշտով յայտնում է նա, ես խնդրում եմ ձեզ, որ գործ տաք ինձ, տերրօր կամ Հայաստան գնալ. ես ուզում եմ մեռնել հայրենիքի համար»:
.jpg)
Աստղ մըն էր հայ հայդուկներու շքեղ շարքերուն մէջ: Պարսկաստան, Խոյի մօտ, Բեդղավար գիւղը, պատմական Աւարայրի դաշտին մէջ Ազատականներու, Կառավարականներու հետ մղւած կռւի միջոցին 1911 թ. փետրւարին, ինկաւ մեր կտրիճ ընկերը հերոսական մահով:
 |
| Նկարը՝ ՀՅԴ Պատմութեան Թանգարան-Հիմնադրամին |
ՆԻՒԹԵՐ ՄՕՏԻԿ ԱՆՑԵԱԼԻ ՈՒՍՈՒՄՆԱՍԻՐՈՒԹԵԱՆ ՀԱՄԱՐ
Հրատարակում ենք մեր ողբացեալ ընկերոջ, Հրայրի մի տեղեկագիրը Տարօնի մասին, ղրկւած «Դրօշակ»ին 1901 թ, գրւած այն սիրուն, յուզիչ, ինքնատիպ ոճով, որ հանգուցեալի գրչի զարդն էր
Վերյիշենք դարձեալ նոյն 1890 թւականը... Շարժման արշալոյսն է. «Ձայնը արդէն հնչել էր Էրզրումի լեռներէն», կատարւել էր Էրզրումի մէջ անդրանիկ եւ արիւնոտ ցոյցը սուլթանական բռնակալութեան դէմ. թոյլ, վեհերոտ ստրուկը տւել էր իր գոյութեան առաջին ապացոյցը եւ արիւնակից Կովկասը փոթորկւել էր ծայրէ ծայր: Գաղտնի ժողովներ, ապստամբական կարմրավառ թռուցիկներ, խմբական տենդային պատրաստութիւններ եւ ամենուր նոյն պատմական ու սրտառուչ կոչը «դէպի Հայաստա՜ն»: