Եփրեմ

Ամենավառ ճրագն էր, որ մարեց Իրանի գորշ ճորիզոններում, եւ գիշերն իջաւ երկրի վրայ – մռայլ, անաստղ, գերեզմանային գիշերը:

Մահւան ղօղանջն անցաւ, ռումբի աղէտաւոր որոտի պէս, Պարսկաստանից դէպի հայկական ամենահեռաւոր վայրերը, եւ բոլոր սրտերը ճմլւեցին, բոլոր աչքերը շշմոլոր, ապշահար հայեցին իրենց շուրջը, որպէս մի վատ, անողորմ երազի մէջ, մի անհաւատալի եւ սոսկալի անակնկալի հանդէպ: Որովհետեւ Եփրեմը թւում էր անմահ, որովհետեւ ազատ, մարտնչող Պարսկաստանը աներեւակայելի է առանց Եփրեմի...

Մեռաւ. Գ. Զօհրապ

ԵՓՐԵՄ (Մահւան Քսանամեակի Առթիւ) (1912-1932)

Արեւելքի տարեգրութեանց է՛ն մեծ եղելութեան եւ է՛ն մեծ թւականին առջեւ ենք:

Սուգ մը չէ այս մահը. Աւելի մեծ բան մը որ անուն չունի,– ծերունի եւ դողդոջուն Արեւելքի վերջին մարող լոյսը:

Մեծ Անհատները. Ռ. Զարդարեան

ԵՓՐԵՄ (Մահւան Քսանամեակի Առթիւ) (1912-1932)

Ասպետ, այո՛, բայց բախտախնդի՞ր: Ո՛չ, եւ հազար անգամ ո՛չ:

Մեռնող կտրիճը իր զէնքը չծախեց Զօրաւորին, ոչ ալ իր խիղճն ու արիւնը՝ ո՛եւէ Իշխանի, ո՛եւէ գահակալի,– որպէսզի դիակներու սանդուխով ան բարձրանայ դէպի փառքի բարձունքը:

Դէպի Իրանի Պանթէոնը. Է. Ակնունի

ԵՓՐԵՄ (Մահւան Քսանամմեակի Առթիւ) (1912-1932) 

Որքա՛ն լեցուն էր այդ կեանքը:

Հազիւ աղուամազ բուսած երեսին, 22 տարի առաջ, երբ Տանջանքի վաթանից «հաւարը» հնչեց, նա էլ, թոթովախօս մի յեղափոխական, այնտեղ վազեց, Կուկունեանի խմբի հետ:

Ընկած Զինւորի Յիշատակին. Ս. Զաւարեան

ԵՓՐԵՄ (Մահւան Քսանամմեակի Առթիւ) (1912-1932) 

Իրանի խորքերէն է, որ այս անգամ կուգայ կսկծեցուցիչ լուրը:

«Սահմանադրական բանակը յաղթական. հրամանատարը սպանւած»:

Հերիք չէին Մայր-Երկրի, հայ-թրքական ընդհարումների և այլ բազմաթիւ զոհերը, այժմ էլ հայ արիւնը կը թափւի հեռաւոր Պարսկաստանի մէջ: Կարծես քիչ էին մեր ներքին, ազգային ցաւերը, այժմ էլ հայ ուսի վրա կը ծանրանայ դրացի ժողովուրդի ապագայի հոգսը...