Կախաղաններու Կատարէն. Սիամանթօ

Gloria Victis...

Մահակիր սիւները մթնշաղին մէջէն եղեռնաբար կը բարձրանան,

Պայծառ, սրտոտ եւ նուիրական որդիներուն համար տրտմաթախիծ Հայրենիքին,
Կարինէն Գաղատիա եւ Մարզուան եւ Պօլիսէն Իզմիր եւ Երիզա...
Եւ ամէն անգամ որ արեւակերպ հերոսի մը հռնդիւնը հովերուն մէջ մեռաւ,
Հեթանոս խուժանը կատաղօրէն վարն էր, հրապարակին վրայ, ցեխին մէջ եւ ցեխը ապականելով...
Եւ ցնծութենէ կ'ոռնար Ալլահին հրաւէրէն եւ ատելութեան ծափերէն մոլեգին:

Դաշնակցական Ընկերներին (Շրջաբերական)

Ընկերներ.

Թաւրիզում մի քանի օր առաջ պատահած՝ խորին նողկանք ազդող իրողութիւնը, կատարւած յեղափոխական դիմակի ներքոյ թագնւած բաշիբօզուկների ինչ որ խմբակի կողմից, գալիս է մի անգամ էլ (օրինակ, մեր շրջանում, մասնաւորապէս Սալմաստում, վերջերս կատարւած մի շարք ցաւալի ընդհարումների եւ նոյն իսկ սպանուեթան դէպքեր) ապացուցանելու բարոյական եւ յեղափոխական սնանկութիւնը ենիչերիների այն խմբակցութեան, որի միակ զբաղումն ու գործը եղել է միշտ եղբայրասպան կռիւների յարուցանելն ու արծարծելը:

Վանի Հայ Հասարակութեան. ՀՅԴ Վասպուրականի Կեդր. Կօմիտէ

Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան Վասպուրականի Կեդրոնական Կօմիտէն կը հրահանգէ:

ԿՈՉ. ՀՅԴ Թիֆլիսի Կենդրոնական Կոմիտէ

Մեր շրջանի գիւղացիութիւնը ներկայումս տանջւում, քայքայւում է թէ տնտեսապէս եւ թէ բարոյապէս, բացի ընդհանուր տնտեսական եւ քաղաքական աննպաստ պայմաններից՝ նաեւ գողութիւնից ու աւազակութիւնից, որոնց թեւ է տալիս գիւղացիութեան ինքնօգնութեան թուլանալը, շնորհիւ րէակցիայի դաժան րէժիմի: Աւազակները եւ գողերը կազմակերպւած կողոպտում են աջ եւ ձախ՝ թէ հային, թէ թուրքին եւ թէ վրացուն, խլում են խեղճ գիւղացուց վերջին լծկան եզը, այրում են նրա խոտն ու դարմանը, ահաբեկում նրան: 

Խորէն Սարգիսեան (Պետրոս Ազիզով. 1877-1905)

Դարձեա՜լ կախաղան:

Այո՛, հայ զինւոր, դարձեալ խարոյկ՝ ազատութեան ճամբուն վրայ, դարձեալ զոհաբերութեան նոխազ՝ Բռնութեան հեթանոս Տաճարին առջեւ, դարձեալ որբացած մօր վայնասուն, դարձեա՛լ ցասում, դարձեա՛լ վրէժխնդրութիւն:

Արշակ Ղազարոսեան (Սեպուհ)

Արժանաւոր զինւորներէն մէկն էր նա: – Վանեցի արհեստաւորի զաւակ՝ ծնած Պօլսոյ մէջ, 1880 թւականին: Կենտրոնական վարժարանը ուսումն ստանալէն վերջ՝ չորս տարի է վեր կը յաճախէր բժշկական վարժարանը, ուրկէ շրջանաւարտ ըլլալու երկու տարի մնացած էր: Յիշեալ վարժարան աւատելու գլխաւոր նոատակն էր՝ կառավարական պաշտօնով հաստատւիլ հայաբնակ գաւառի մը մէջ եւ այդ պատրւակաւ «գործի» պաշտօնեայ մ'ըլլալ: Խրոխտ նայւածքն ու քալւածքը իր կամքի ոյժը կը մատնէր, իր յաղթանդամ ու հուժկու կազմւածքը կը պարփակէր սիրտ մը բարի, սիրող ու զոհւող որով ծանօթներուն ու ընկերներուն համակրանքը գրաւած էր: