Թռուցիկ Թերթ. ՀՅԴ Վասպուրականի Կեդրոնական Կոմիտէի (Թիւ 5)

Հայ Ժողովուրդ,

Հայ արիւնին ծարաւի գազան Սուլթան Համիդ՝ անթիւ նահատակներու արիւնը խըմելէ յետոյ սկսած է բարենորոգումները գործադրել: Ո՞վ չգիտէր՝ թէ պարզ խաբեբայութիւններ են, որպէսզի միջոց ունենայ նոր սարսափներ ստեղծելու մեզ՝ թշւառ Հայերուս համար:

Կեղծ, խաբուսիկ բարենորոգումներու հետ՝ սուլթան սկսած է զինել շտապով եւ իր աչքի լոյս համիդականներ եւ մահմեդական մոլեռանդ ամբոխը: Նոր տուրքեր դրւած են տաճիկ ժողովրդի վրայ, խուժանը զինելու նպատակով եւ ահագին քանակութեամբ զէնքեր գնւած են արտասահմանի մէջ անոնց համար: Ասոնք են ահա արիւնարբու Սուլթանի իսկական րէֆօրմները:

Եւ այս բոլորը քեզ համար է, Հայ ժողովու՜ւրդ, քո ապագայ սարսափներու համար:

Մի՞թէ կատաղի Մեծ-Ոճրագործը կարող է գութ ունենալ, մի՞թէ մեր հայրենիքը սպանդանոց դարձնողը եւ մեր արիւնէն հեղեղներ կազմողը կարող է խնայել իւր զոհին:

Ո՞վ են ապա այն կեղտոտ, հացկատակ հայ անուն կրող մարդիկ, որ կը վազեն գրկաբաց դէպի վայրագ դահճի սուտ խոստումները եւ առանց խղճահարուելու կը մտնեն ամեն տեսակ ստոր ու ցած պաշտօններու մէջ՝ մեր եղբայրներ կեղեքելու եւ մատնելու յոյսով:

Նոքա հայրենիքի եւ մեր բիւրաւոր նահատակներու դաւաճաններ՝ յաւիտենական նախատինք դրոշմած իրենց անարգ ճակատի վրայ:

Անխիղճ մարդիկ, դուք չէք արդարանար յեղափոխութեան առաջ:

Մեր կռիւը չէ վերջացած եւ կը շարունակուի աւելի կատաղի: Ազատութի՜ւն կը գոռան մեր անմահ նահատակ ընկերները արեան հեղեղներու միջէն: Վրէ՜ժ, վրէ՜ժ մեր բիւրաւոր զոհերու:

Մեր հարազատներու սուրբ արիւնը չդաւաճանենք, Հայ եղբայրնե՛ր: Սուլթանը մեզ հետ չի հաշտուիր, սուտ են իր խոստումները:

Եթէ ռումբերը չորտային Սուլթանի գլխուվրայ, եթէ առիւծասիրտ Դաշնակցական հայդուկը իւր մահառիթ գնդակներով չսոսկացնէր թշնամուն՝ Հրէշը չի պիտի զիջանէր կեղծ բարենորոգումներն ընդունելու: Թո՛ղ բորբոքուի մեր կռիւը եւ նա պիտի պարտաւորի մեր պահանջները իրագործելու:

Դիմե՛նք մեր փրկութեան միակ միջոցին...

Զէ՛նք, զէ՜նք, սա է մեզ փրկողը բոլոր սարսափներէն: Կոտորածներու ժամանակ ամեն մարդ զգաց զէնքի հրաագործութիւնը: Ո՛չ ոսկին, ո՛չ հարստութիւն մերը չեն. յանկարծ նոր տագնապ ու ամեն ինչ կը խլեն մեզնէ մեր կեանքի հետ: Սարսափները չեն վերցուած, եւ ամեն րոպէ կարելի է վտանգ սպասել, իրական վտանգ:

Մեր վերջին լուման չխնայենք ժողովրդի փրկութեան գործի համար:

Թշնամին օրհասական կատաղութեամբ կռիւ կը մղէ մեր դէմ. զինուենք մենք ալ եւ պատրաստ մնանք միշտ՝ զոհ չդառնալու վայրագ գազան Համիդի կատաղութիւններուն:

Կռի՜ւ, մի՛շտ կռի՜ւ... ու ահա թշնամի նինկած է չարաչար: Դիւանագիտական խաղերուն երբէ՛ք ուշ չը դարձնենք:

ՀՅԴ Վասպուրականի Կեդրոնական Կօմիտ
28 Յունւ. 96

«Դրօշակ»
22 Փետրուար 1897, Թիւ 4