Տարօնի Կենտրոնական Կօմիտէի որոշումով՝ անցեալ նոյեմբերի
14-ին Խնուսի մէջ տէռօրի է ենթարկւած խնուսցի Տիգրան Գէորգեան, իբրեւ դաւաճան:
Նա յայտնի էր յեղափոխական շրջաններում «Ազրայէլ»
կեղծ անւան տակ: 1896 թւին երդւել էր ծառայել հայ յեղափոխական դատին, բայց, շուտով
դաւաճանեց իր խօսքին: Հրապուրւելով մեր դահիճների ոսկիներով, նա դարձաւ լրտես, մտաւ
ոստիկանութեան ծառայութեան մէջ եւ ուղղութիւն ու փաստեր էր տալիս կառավարութեանը իր
նախկին ընկեր Արամ Արամեանի գործի քննութեան միջոցին, որը եւ հասցրեց վերջինիս կախաղան...
Դաւաճանութեամբ ստորագրած լինելով իր մահւան դատավճիռը,
Ազրայէլ փոխում էր միշտ իր պաշտօնավարութեան կէտերը, յուսալով, թերեւս, որ ժամանակը
մոռացութեան կը տայ իր սեւ գործերը:
Բարեբախտաբար դեռ եւս չէ մարած հայի պատւասիրութեան
զգացմունքը, դեռ շողում է հայ տէռօրիստի վրէժխնդիր սուրը:
Դաւաճանը ստացաւ իր արժանի պատիժը – վաղաժամ կորած
ընկերների ոսկորները կարող են հանգչել գերեզմանի մէջ...
«Դրօշակ» - Դեկտեմբեր
1903
Թիւ 10 (141)