Ժողովուրդի՛ն
Սուլթանական յանձնաժողովը թնդանօթների որոտմամբ մտաւ Վան բարենորոգումները գործադրելու:
Մեր աչքով տեսանք, թէ այդ բարենորոգումները կեղծ են, խարդախ, իսկ հետեւանքը՝ գետերով արիւն:
Հա՛յ ժողովուրդ, մի՛
հաւատար, մի՛ խաբւիր գայլերէն: Կարին եւ Տրապիզոն ապտակեցին խարդախ բարենորոգիչ Շաքիր
փաշային: Իսկ դու Վա՛ն, ահա փորձութեան ծանր րոպէն ա
ռաջդ է. պատւով եկ դուրս կռւից.
Ամօթապարտ ետ դարձրու կայսերական յանձնաժողովը. մի՛ զիջանիր նրա եւ ոչ մի՛ բռնի պահանջին:
Այս բոլոր թշւառութեանց հեղինակը՝ ինքը, գազան սուլթանն էր. եւ այսօր, այդ անխիղճ բռնակալը՝ իր յանձնաժողովի բերնով քարոզում է մեզ հաշտւել իր հետ: Երբէ՛ք:
Այս սարսափների առջեւ, ուր Հայրենիք արեան ծով է դարձած, եւրոպական դիպլօմատիան էլ կը ծաղրէ մեզ. կսպսասէինք անգութ լինել, բայց բարոյապէս ընկած՝ ոչ: Մենք ոչինչ չունինք շպրտելու այդ լկտի դիպլօմատիայի երեսին, բայց եթէ մեր խորին զզւանքն ու արհամարանքը:
Հայե՛ր, ծանր ճգնաժամի մէջ ենք: Ոճրագործ սուլթանը իր անթիւ կոտորածներով եւ ամբողջ կառավարչական րէժիմով, ընկած է մեր կրծքի վրայ, ինչպէս կապար: Այո՛, մենք ջախջախւած, մենք տխուր, վիրաւոր, բայց ընկճւած՝ ո՛չ երբէք:
Հաշտութիւն չկայ: Մենք զէնքը վար չենք դնի, մեր սրբազան կռիւը կայ ու կը շարունակւի աւելի կատաղի:
Թո՛ղ կորչի ուրեմն, անարգ բռնակալի յանձնաժողովը. նրան ոչ մի զիջում: Մենք յեղափոխականներ ենք, մեր վերջին խօսքը Մա՛հ կամ Ազատութիւն: