Ծնւել է 1880 թ. Վայոց Ձորի՝ Հէրհէր գիւղում: 1900 թ. ենթարկւում է զօրակոչի և զինւորական ծառայութիւնը վերջացնելուց յետոյ, հայ-թրքական կռիւների նախօրեակին, վերադառնում է հայրենիք:
Մինչև զինւորագրութիւնն արդէն անդամ էր Հ. Յ. Դաշնակցութեան: Որպէս կուսակցական, անգնահատելի ծառայութիւն է մատուցանում դաշնակցական մարտական խմբերին հայ-թրքական ընդհարումների ժամանակ: Լինելով այդ խմբերին հետապնդող կոզակների հարիւրակի առաջնորդն ու հրամանատարի թարգմանը՝ Խէչօն նախօրօք յայտնում էր կազմակերպութեանը ռուսների ծրագրի մասին եւ միշտ սխալ հետքերով առաջնորդում: Միւս կողմից՝ իր ուզածի պէս էր թարգմանում թուրքերի կողմից եղած բողոքներն ու ցուցմունքները: Գլխաւորապէս նրա շնորհիւ էր, որ մեր խմբերը զերծ էին մնում կոզակների հետապնդումից:
Կռիւները վերջանալուց յետոյ, Խէչօն մի առժամանակ աշխատում է Բագւում եւ ապա վերադառնալով գիւղ՝ ստանձնում է անտառապահի պաշտօն, որպիսին վարում է մինչեւ համաշխարհային պատերազմը:
1917 թ. յեղափոխութիւնից յետոյ, վերադառնում է տուն եւ գործօն մասնակցութիւն բերում իրենց շրջանի հասարակական կեանքին: 1918 թ. երկրի ներսը առաջացած կռիւների ընթացքում, Խէչօն հանդէս է գալիս որպէս հէրհէրցիների հրամանատար: Խէչոյի խումբը մասնակցում է Ջուլի կռիւներին, ուր առանձնապէս աչքի է ընկնում նրա տղաների քաջագործութիւնը: 1920 թւի գարնանը Խէչօն միանում է Չիւայի վրայ յարձակւող զօրախմբին եւ մինչեւ կռիւների վերջը չի բաժանւում իր անձնական ընկեր վաշտապետից, որին մեծապէս օգնում է կռիւները վարելու գործում:
Հայաստանի խորհրդայնացումից յետոյ, Խէչոյի առջեւ բացւում է գործունէութեան նոր ասպարէզ: Շնորհիւ Հէրհէրի աշխարհագրական դիրքի, Խէչոյի տունը դառնում է կապի օղակ ըմբոստ Զանգեզուրի եւ խորհրդայնացած Վայոց Ձորում աշխատող գաղտնի կազմակերպութեան միջեւ: Խէչօն ոչ միայն ղեկավարում է կապի գործը, այլ եւ, յաճախ, ինքն անձամբ կատարում է պարզ սուրհանդակի պաշտօն: Վայոց Ձորի վերագրաւման կռիւներին Խէչօն մասնակցում է որպէս վաշտապետ:
Փետրւարեան հերոսական ապստամբութիւնից յետոյ, նահանջող զօրքն ու ժողովուրդը թողնում է նաեւ Վայոց Ձորը: Հէրհէրը վերջին կէտն է, որը թողնում է զինւորական հրամանատարութիւնը եւ ամրանում Գնդևազի մօտ:
Ահա այս նահանջի ժամանակ է, որ Խէչօն ցուցադրում է իր ողջ էութիւնը: Նա ոչ միայն չի մատնւում խուճապի ու յուսալքման, այլ եւ չհամակերպւելով նահանջելու մտքին՝ մերժում է հրամանատարութեան կարգադրութիւնը եւ մի խումբ հաւատարիմ տղաներով բռնում է գիւղի վրայի քարը եւ ամբողջ մէկ շաբաթ թոյլ չի տալիս, որ թշնամին ներս խուժի իր հայրենի գիւղը: Նա չի լքում դիրքերը եւ այն ժամանակ, երբ միայն երկու ընկեր են մնում իր մօտ: Կատաղած բոլշեւիկները, չկարողանալով ընկճել յանդուգն ըմբոստին, ամենատմարդի չարչարանքի են ենթարկում գիւղացիներին: Եւ միայն վերջիններիս թախանձագին խնդրանքից յետոյ է, որ Խէչօն համաձայնւում է թողնել Հէրհէրի դիրքերը եւ անցնել Գնդևազ:
Խէչօի այդ արարքը բարոյական հսկայական նշանակութիւն ունեցաւ եւ խուճապի մատնւած նահանջողներին շատ բան սովորեցրեց...
Երբ յունիս մէկին, Սիւնիքում համախմբւած ուժերը երկրորդ անգամ վերագրաւեցին Վայոց Ձորը, Խէչօն առաջնորդն էր առաջապահ վաշտերի: Վերջին նահանջը Խէչոյին հասցնում է Արաքսի ափը. վերջին անցնողներից էր նա:
Գալով Թաւրիզ, սկզբում Խէչօն ապրում է համեստ գաղթականի կեանքով: Բայց նրա անհանգիստ հոգին չէր կարող հանդուրժել նման վիճակի: Գործ – ահա իր կեանքի նշանաբանը: Եւ շուտով նրան տեսնում ենք ուրիշ գործի ասպարէզում:
Վաղաժամ է խօսել Խէչոյի այս շրջանի գործունէութեան մասին: Երբ ազատ արտայայտւելու իրաւունքը նորէն ձեռք կը բերենք, այն ժամանակ միայն կիմացւի, թէ ո՛վ էր Խէչօն եւ ի՛նչ գործեր է կատարել:
1924 թ. յունւարին, Խէչօն, իր պարտականութիւնը կատարելիս զոհ է գնում բնութեան տարրերքին, մրսում ու հիւանդանում է: Եւ նրա ամէն վտանգ արհամարհող կամքը, ամէն դժւարութեան տոկացող մարմինը պարտւում է հիւանդութիւնից ու նոյն թւի փետրւար 6-ին զոհ գնում թոքերի բորբոքում:
Խէչոյի բնաւորութեան յատկանիշներն էին վերին աստիճանի պաղարիւնութիւնն ու անվախութիւնը: Յամառ էր ու յանդուգն, անսահման ընկերասէր ու անձնւէր, հնարագէտ ու մեղմ եւ բարի բնաւորութեան տէր: Իսկ ամենից շատ աչքի էր ընկնում նրա խորունկ հաւատը: Գիշեր չէր անցնում, որ երազում Հայաստանը ազատ ու անկախ չտեսնէր: Ամէն առաւօտ, պատմելու շնորհալի ձեւերով, յայտնում էր մեզ իր երազը եւ ապա վճռական շեշտով ասում. «եթէ մի վայրկեան անգամ կասկածեմ, որ երազս իրականութիւն չի դառնալու, անմիջապէս ինքնասպանութիւն կը գործեմ»...