Գանձակ գաւառի Բանանց գիւղի պարծանքն էին սրանք (Մուխի, Մուքէլ, Գրիգոր), իբրեւ անբաժան ընկերներ եւ «իգիթ»-ներ: Երեքն էլ կայտառ, կենսուրախ երիտասարդներ, երեքն էլ դեռ մանուկ հասակից սիրահար զէնքի, որի գործածութեան մէջ կատարելագործւել էին չորս տարի զինւորութիւն անելով ռուսական բանակի մէջ:
Իբրեւ յեղափոխականներ՝ առաջին անգամ նրանք աչքի ընկան հայ-թաթարական ընդհարումների ժամանակ, Ջրաբերդի (Գիւլիստան) շրջանում, իրենց փորձառու եւ յանդուգն կռիւներով: Իսկ ընդհարումներից յետոյ՝ իրենց տերորիստական գործողութիւններով:
Այս երրորդութեան մէջ ամենից աչքի ընկնող դէմքը Մուխին էր, որ վայելում էր սրտոտ կռւողի համբաւ:
Մի խումբ ընկերներ Մուխիի դիակը տնից-տուն տեղափոխելով՝ խոտով լիքը սայլի մէջ փոխադրում են հայոց վերին գերեզմանատան մօտ, դէպքի վայրից շատ հեռու մի հայի տուն, որտեղից նոյն գիշերը դիակը գաղտնի փոխադրւեց գերեզմանատուն եւ հողին յանձնւեց:
Ոստիկանութիւնը շատ փնտրեց ընկ. Մուխիի դիակը, բայց չգտաւ, որովհետեւ անգամ նրա խեղճ քրոջից գաղտնի պահւեց, երկար ժամանակ, իր սիրելի եղբօր գերեզմանի տեղը:
